7122013

Sweet Saturday Story (Part I)

Het is weer zaterdag en omdat dat een (voor mij in ieder geval) een heerlijke relax dag is heb ik voor jullie een zoetsappig verhaal geschreven ;). Lees verder voor het eerste deel van het verhaal.

Een grote stad, zo veel mensen. Je zou voor 20 jaar elke dag een nieuw iemand kunnen ontmoeten die je nog nooit hebt ontmoet, misschien wel voor langer! Allemaal verschillende mensen, lange, korte, jongens, meisjes, mannen, vrouwen, dikke, dunne, mooie, lelijke en ga zo maar door. Sommige hebben overeenkomsten, sommige niet. Verschillende sporten, instrumenten, hobby's allemaal anders. En iedereen is anders omdat iedereen van 2 verschillende mensen komt. Ik zal niet verder gaan, ik denk dat je het allemaal wel weet. We zijn allemaal zo verschillend, maar toch ook zo gelijk. We hebben allemaal armen, benen, een hoofd, een hart, een stel hersenen, voeten en ik kan zo nog al onze lichaamsdelen opnoemen maar dan ben ik wel even bezig en ik ken ze ook niet allemaal (biologie is niet mijn vak). Mijn beeld van de aarde is heel vlak, de aarde is rond, er leven planten, dieren en bacteriën en de rest leeft niet op de manier die wij kennen. De aarde ligt in een zonnestelsel en draait om de zon heen, we liggen in een rij planeten, die allemaal niet de nodige samenstelling hebben voor leven zoals wij dat kennen. Nou kan je denken: Nou Albert Einstein, ga je me nog meer vertellen? Nee eigenlijk niet, dat was mijn filosofie wel zo'n beetje. Hoewel een tijdje heb ik wel anders gedacht, dat de mens zo belangrijk was en dan niet de gehele menssoort maar één specifiek persoon. Je weet wel Mister Right, Mister Perfect. Nu weet ik allang dat die niet bestaat, maar toen was dat wel anders...

 

 Ik ontmoette hem in het park, in deze stad zijn er 20 verschillende parken dus dat was zeker een gelukstreffer. Hij liep voorbij toen ik samen met een vriendin in het gras zat te picknicken. Mijn vriendin, extraverter dan ik, vond het leuk om net iets té hard te zeggen dat er weer een stuk voorbij liep. Hij keek om en glimlachte. Meer niet, maar o wat was dat een mooie glimlach! Niet té zelfverzekerd of té verlegen (anders had hij waarschijnlijk niet eens omgekeken, maar was hij gewoon doorgelopen).
Mijn vriendin begon te lachen toen ze mijn wangen rood zag worden, wat het alleen maar verergerde. Maar omdat ik weet dat ze het niet stom bedoelde, voelde ik me niet beledigd en lachte ik vrolijk met haar mee. 'Was dat nou echt nodig om dat zo hard te zeggen?' vroeg ik nog maar ze gaf geen antwoord want het was meer een retorische vraag.

Nog geen week later zaten diezelfde vriendin en ik weer in het park, maar dit keer alleen even omdat we even pauze hadden en een boterhammetje naar binnen wilde werken, maar dat niet in die vieze kantine van ons wilde doen dus maar naar het park gingen. Heel toevallig liep hij weer voorbij (de engelen hadden het goed met me gezind!), hij herkende ons eerst niet maar toen mijn vriendin herhaalde wat ze de week daarvoor had gezegd keek hij weer om met een blik die uit herkenning bestond. 'Hey, herken je ons nog?' zei mijn vriendin, zodat hij niet weer verder zou lopen. Hij liep naar ons toe, waarschijnlijk omdat hij zich gedwongen voelde en ook een beetje uit beleefdheid. 'Ja, jullie zaten hier vorige week ook toch?' zei hij met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht.

 

 Over 2 weken het tweede deel!

Love,
Me
Bron: We Heart It